Muzički limbo
Muzička kritika i napisi o muzici
Andrej Korobeinikov u Stenvej sezoni, 7. X 2021.
Ukoliko bismo u najkraćim crtama želeli da dočaramo interpretaciju ruskog pijaniste Andreja Korobeinikova, mogli bismo da kažemo da je u njegovom sviranju sveprisutna dinamičnost, u najširem i najužem značenju te reči. Naravno, osim što su muzičke forme po sebi dinamičke i kinetičke, ipak treba reći da je kod ovog pijaniste svaki vid naglašavanja podstaknut bez rezerve i do krajnjih granica. Galantna lakoća u Sonati op. 78 u Fis duru Ludviga van Betovena, sentimentalizovani gest u tri etide slike Sergeja Rahmanjinova i gotovo prozni iskazi u Fantaziji Vanderer Franca Šuberta kao i u sviti Slike sa izložbe Modesta Musorgskog, recimo da bi to bile prve asocijacije na naglašavanja elemenata muzičke dinamike i vizuelnih slika koja je ovaj umetnik uspeo da izgradi.
Arabeska je reč koja se obično ne vezuje za muziku Betovena, ali je činjenica da je igru pasaža u Sonati opus 78 pijanista ostvario na tako virtuozan i naizgled nonšalantan način, da bismo ova kretanja zaista mogli tako da nazovemo. Ipak, ovi brzi i ritmički precizno ostvareni pokreti nisu bili bez fizičkih svojstava i u sebi su nosili izvesnu dozu težine, pa se činilo kao da je koncert pripreman na istorijskom modelu klavira. Tako je i Stenvej klavir na kome je Korobeinikov svirao na podijumu Kolarčeve zadužbine imao izvesnu dozu zvučne patine, koja je kroz tumačenje specifičnog kompozitorovog viđenja galantnog i koncertantnog stila, dobila i sasvim lične obrise.
Početak Šubertove Fantazije Vanderer izveden je uz snažno podstaknute akorde iz kojih su izbijali odjeci i alikvote koji su još jače isticali karakter svečanosti najčistijeg i najjednostavnijeg C dura, kako se često o ovom tonalitetu govori kada se naivno ističu njegova semantička svojstva. Ono što fascinira kod Korobeinikova jeste sposobnost upravljanja dramaturgijom koja transformiše početni motiv. Tačno u meri u kojoj je početak delovao ushićeno, središnji lirski deo je izveden poput meditacije, smireno i meko. Koje god sfere izraza da se dotakao, pijanista je pokazao da vlada i tajnom momentalne vizualizacije sadržaja, a čini se da je na trasfer iz zvuka u sliku najviše uticalo bogatstvo njegovog tona. Ovako sugestivnim prikazivanjem ekspresivnih žanrova poput drame, lirike, pastoralnog i religijskog, Korobeinikov je od razuđene Šubertove fantazije uspeo da izgradi monumentalnu celinu za šta su kadri samo vrhunski izvođači.
Isti je slučaj i sa izvođenjem svite Slike sa izložbe Modesta Musorgskog. Kompozicija poznata po bezbrojnim interpretacijama velikih pijanista, dobila je i jedan novi kvalitet. Neki od brzih stavova, Igra pilića i Pijaca u Limožu izvedeni su kao furiozni, britki skercozni komadi koji bi pre bili uporedivi sa orkestarskim izvođenjima nego sa pijanističkim. Suptilno menjanje karaktera promenada koje se javljaju kao paradigme, ukazivalo je na to da pijanista osim razmišljanja o detaljima pojedinačnih stavova, vodi računa i o gradnji ukupnih narativnih celina. Povremena ubrzavanja i usporavanja u okviru pojedinačnih fraza nekih od stavova, delovala su kao efektni komentari koje je ostavio sam izvođač, komentari koji ni u jednom momentu nisu štrčali u odnosu na celinu. Impresivni su bili i snažno ostvareni kontrasti i postupni dinamički pokreti koji su se kretali ka vrhuncima pojedinačnih stavova.
Uostalom, ovo bi moglo da se kaže i za izvođenje bilo koje od kompozicija koje su bile na repertoaru, pa su tako i izvođenja Etida slika iz opusa 39 broj 3 u fis molu, broj 1 u c molu i broj 6 u a molu Sergeja Rahmanjinova, zapravo predstavljale još pojačaniji vid izražavanja dinamički treperave interpretacije koja je u ovom slučaju, na nekoliko mesta dovedena do najvišeg stepena. Briljantno izveden, programski vrlo zahtevan pijanistički resital, Andrej Korobeinikov je na oduševljenje publike završio trijumfalno, izvevši Etidu sliku op. 33 broj 7 u E duru kao i tri prelida, op. 23 broj 7 u c molu, opus 23 broj 5 u g molu i opus 23 broj 4 u D duru Rahmanjinova.