Muzički limbo
Muzička kritika i napisi o muzici
Kritika koncerta Sretena Krstića, 31. X 2021.
Koncert Sretena Krstića bio je prilika da se po ko zna koji put publika uveri u kvalitete umetnika koji je skoro četiri decenije bio koncertmajstor Minhenske filharmonije, od 1980. do 2019. godine kada je otišao u penziju. Sinoć je nastupio sa Natašom Đorđević Isić, pijanistkinjom koja se pedagoškim radom bavi u Muzičkoj školi Davorin Jenko u Beogradu.
Koncert je započeo sonatom Žan-Marija Leklera op. 5 broj 1 u a molu, jedinom baroknom kompozicijom na programu. Krstićev dobro nivelisan ton poseduje pojačanu dozu intenziteta koji ga čini idealnim za romantičarski repertoar. Tako je tumačenje ovog dela imalo veću izražajnu amplitudu od one na koju smo navikli u takozvanim autentičnim izvođenjima, što je uostalom, bilo uobičajeno i za izvođenja baroknih kompozicija od strane velikih violinskih imena XX veka. Stil sviranja Sretena Krstića naime, zaista može da podseti na nekadašnja velika imena violinske scene, a to se pre svega odnosi na sugestivan ton koji ne remeti preterani vibrato, ali koji je ipak, velikog intenziteta u bilo kom stilskom kontekstu. U izvođenju ove barokne sonate kantilene su bile ispevane poput baroknih arija i uz izvesnu dozu ljupkosti, dok su brza pasažna kretanja odsvirana precizno, sa naročito efektnim perpeto mobile kretanjem ostvarenim u završnom stavu Žiga.
Sve navedene osobine Krstićevog sviranja veoma dobro su pristajale ranoromantičarskim kompozicijama klasicističkog štimunga, Sonati u f molu Feliksa Mendelsona i Sonatini u D duru Franca Šuberta. Ovome bismo mogli da pridodamo i treći stav Šubertove Sonatine u g molu, izveden na bis. U slučaju Mendelsona do izražaja su došle suptilno izgrađene binarne podele forte-piano, mol-dur, kao i patetičan ton kojim je violinista bojio Šturm und Drang senzibilitet ovog dela. U slučaju Šuberta, umetnik je istakao mocartovski igrački štimung, ali je sebi dozvolio i melodije nešto šireg daha. Ritmička preciznost kojim su ostvareni dijalozi između dva instrumenta u ovom delu, bila je u suprotnosti sa neznatnim širenjem dramskkih melodijskih fraza Mendelsonove sonate, ali sve to u okviru preciznog metra. Nataša Đorđević Isić se pokazala kao pijanista koja je intenzitet instrumenta uspela da prilagodi različitim kontekstima, ali se vrlo retko dešavalo da tonski odnosi između klavira i violine nisu bili usaglašeni. Možda se jedino baš na samom početku koncerta činilo da se muzičari prilagođavaju jedno drugom.
Najbolje osobine zajedničkog muziciranja Sretena Krstića i Nataše Đorđević Isić došle su do izražaja u poslednjem izvedenom delu, Sonati u c molu Edvarda Griga. U njoj je dostignut visok zvučni intenzitet fizički gotovo spojenih deonica dva instrumenta. Lepotu plemenitog violinskog tona i lakoću pokreta Krstić je pokazao u laganom, drugom stavu kompozicije u kome dolazi do smenjivanja lirske melodije u kombinaciji sa okretnom brzom narodnom igrom u središnjem delu stava. U sva tri stava Grigove sonate na jedan vrlo upečatljiv način ostvarena su smenjivanja privremenih vrhunaca, što je ukazivalo na talasastu liniju opadanja i uzrastanja parametara izraza, što je u ukupnoj konstelaciji celokupnu intepretaciju učinilo uzbudljivom.
I zaista, kao što je već rečeno, ima nečeg starinskog u sviranju Sretena Krstića a tiče se dobro usvojenih, najboljih postulata prakse izvođaštva na koju smo navikli kod velikih violinista XX veka. Stamena interpretacija bez popuštanja, izraz oslobođen viška emocija uz snažno podstaknut violinski zvuk i vibrato koji prirodno korespondira sa pokretima gudala, sve su to osobine koje ovog violinistu čine majstorom svog instrumenta. U kombinaciji sa Natašom Đorđević Isić, Sreten Krstić je beogradskoj publici po ko zna koji put, pružio izvrstan koncert.
